ΤΑ ΤΕΡΑΤΑ ΤΗΣ ΔΙΠΛΑΝΗΣ ΠΟΡΤΑΣ: ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΟΦΙΛΟΙ
Γεώργιος Κατρούγκαλος
Το Βήμα, 08/06/2008
Οι φερόμενοι ως δράστες του κυκλώματος παιδικής πορνογραφίας είναι οικογενειάρχες σαν εμάς: ένας ψυχίατρος δημόσιου νοσοκομείου, ο οποίος απολογήθηκε ότι μελετούσε τα αρχεία της πορνογραφίας για επιστημονικούς σκοπούς, ένας καθηγητής του σχολείου, έως και ένας βοσκός με το λαπτοπ μέσα στα πρόβατα, σαν από παλιό αστείο του Χάρυ Κλυν. Ένας από τους ορισμούς της φρίκης, του αποτρόπαιου, είναι ακριβώς η απρόσμενη εμφάνιση κάτι οικείου σε ένα ανοίκειο περιβάλλον. Κεραυνοβολημένη ούρλιαζε η σύζυγος ενός από αυτούς: «Δεν ντρέπεσαι, έχεις και εσύ μικρά παιδιά...».
Η δημοσιοποίηση των ονομάτων αντλεί τη δύναμη της ακριβώς από αυτήν την αίσθηση της φρίκης: Η φωλιά του τέρατος είναι η διπλανή πόρτα. Κι αν συμβεί στο δικό μου παιδί; Θυμίζω ότι, κατά τους δημοσκόπους, ο πατέρας Μπους εξουδετέρωσε τον Δουκάκη στο μεταξύ τους «ντιμπέιτ» ρωτώντας τον εάν θα επέμενε να είναι ενάντια στην ποινή του θανάτου και για εκείνον που θα βίαζε και θα σκότωνε τις κόρες του. Δεν πρόκειται για επιχείρημα, αλλά για εκμετάλλευση του κοινού θυμικού όλων μας. Ποιος, πάνω από το ανθρώπινο, θα συγχωρούσε τον βιαστή και το φονιά του παιδιού του; Για το λόγο αυτό, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μια δημοσκόπηση θα έδειχνε ότι η συντριπτική πλειονότητα είναι υπέρ της δημοσίευσης των ονομάτων των παιδόφιλων.
Το θέμα δεν είναι απλό. Ο σωφρονισμός και η επανένταξη δεν φαίνεται να είναι εύκολοι για ανθρώπους με σοβαρές ψυχολογικές διαταραχές/διαστροφές, όπως οι σεξουαλικοί εγκληματίες. Γι’αυτό, άλλες έννομες τάξεις, όπως η αμερικανική, προβλέπουν τον επ’αόριστο εγκλεισμό τους, μετά την έκτιση της ποινής, υπό αναγκαστική ψυχιατρική παρακολούθηση, συχνά για πολλές δεκαετίες. Για πολλούς η ελευθερία δεν έρχεται ποτέ. (Ο πιο ηλικιωμένος από αυτούς, 103 σήμερα ετών, δυσκολεύεται να παρακολουθήσει τις ψυχιατρικές συνεδρίες λόγω προβλημάτων μνήμης και ακοής…) Στη Βιρτζίνια το πολιτειακό κοινοβούλιο συζήτησε πρόταση για εθελοντικό ευνουχισμό ως εναλλακτική λύση στην ατέλειωτη κράτηση, όταν ένας από τους εγκλείστους αυτοακρωτηριάστηκε για να «εκβιάσει» την απελευθέρωσή του.
Ο νέος νόμος περιλαμβάνει και αυτός παρόμοια πρόβλεψη για «ψυχογενετήσια θεραπεία». Η κεντρική του, όμως, «καινοτομία» είναι η επίσημη διαπόμπευση των κατηγορουμένων. Είναι αναγκαία η καταδίκη στο δημόσιο λυντσάρισμα των ταμπλόιντ πριν από την ετυμηγορία του φυσικού δικαστή; Και μήπως θα πρέπει μετά να υποδεχθούμε, ως αποτελεσματικότερο μέσο, τον εθελοντικό (ή γιατί όχι, και τον αναγκαστικό) ευνουχισμό των «τεράτων της διπλανής πόρτας»; Κατά το νόμο, «η δημοσιοποίηση αποσκοπεί στην προστασία του κοινωνικού συνόλου, των ανηλίκων, των ευάλωτων ή ανίσχυρων πληθυσμιακών ομάδων".
Φαίνεται παράδοξο, αλλά αυτός που ενισχύεται, τελικά, δεν είναι η κοινωνία αλλά η κρατική εξουσία. Να γιατί: Από το διαφωτισμό και εδώ, ο νομικός μας πολιτισμός διαμορφώθηκε από τη θέσπιση φραγμών στην εξουσία των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους, είτε πρόκειται για δικαστικές εγγυήσεις, όπως το τεκμήριο αθωότητας και η μυστικότητα της ποινικής προδικασίας, είτε για εγγυήσεις ασφάλειας του προσώπου, όπως η απαγόρευση των βασανιστηρίων, της αυθαίρετης κράτησης και κάθε συμπεριφοράς αντίθετης στην ανθρώπινη αξία, ακόμη και για «καλό σκοπό». Διατάξεις όπως αυτή που συζητάμε, αναστρέφουν αυτήν την πορεία, πίσω προς το Μεσαίωνα. Οι υποτιθέμενες καλές προθέσεις για προστασία της κοινωνίας στρώνουν τον δρόμο για το Γκουντανάμο. Και αν αυτό σας φαίνεται υπερβολή, είναι γιατί δεν ξέρετε ότι ο ίδιος περιβόητος νόμος είναι που, αντισυνταγματικά και αντίθετα στην Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, επέβαλε την καθολική παρακολούθηση του δημόσιου χώρου των συγκεντρώσεων και των διαδηλωτών, μέσω των καμερών του αμαρτωλού συστήματος C4I. Θα πρέπει να το περιμέναμε: όταν οι εγγυήσεις του Συντάγματος αναιρούνται για τους “ugly citizens” και οι υπόλοιποι δεν αντιδρούμε, αναπόφευκτα θα έρθει και η σειρά μας.
Οι φερόμενοι ως δράστες του κυκλώματος παιδικής πορνογραφίας είναι οικογενειάρχες σαν εμάς: ένας ψυχίατρος δημόσιου νοσοκομείου, ο οποίος απολογήθηκε ότι μελετούσε τα αρχεία της πορνογραφίας για επιστημονικούς σκοπούς, ένας καθηγητής του σχολείου, έως και ένας βοσκός με το λαπτοπ μέσα στα πρόβατα, σαν από παλιό αστείο του Χάρυ Κλυν. Ένας από τους ορισμούς της φρίκης, του αποτρόπαιου, είναι ακριβώς η απρόσμενη εμφάνιση κάτι οικείου σε ένα ανοίκειο περιβάλλον. Κεραυνοβολημένη ούρλιαζε η σύζυγος ενός από αυτούς: «Δεν ντρέπεσαι, έχεις και εσύ μικρά παιδιά...».
Η δημοσιοποίηση των ονομάτων αντλεί τη δύναμη της ακριβώς από αυτήν την αίσθηση της φρίκης: Η φωλιά του τέρατος είναι η διπλανή πόρτα. Κι αν συμβεί στο δικό μου παιδί; Θυμίζω ότι, κατά τους δημοσκόπους, ο πατέρας Μπους εξουδετέρωσε τον Δουκάκη στο μεταξύ τους «ντιμπέιτ» ρωτώντας τον εάν θα επέμενε να είναι ενάντια στην ποινή του θανάτου και για εκείνον που θα βίαζε και θα σκότωνε τις κόρες του. Δεν πρόκειται για επιχείρημα, αλλά για εκμετάλλευση του κοινού θυμικού όλων μας. Ποιος, πάνω από το ανθρώπινο, θα συγχωρούσε τον βιαστή και το φονιά του παιδιού του; Για το λόγο αυτό, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μια δημοσκόπηση θα έδειχνε ότι η συντριπτική πλειονότητα είναι υπέρ της δημοσίευσης των ονομάτων των παιδόφιλων.
Το θέμα δεν είναι απλό. Ο σωφρονισμός και η επανένταξη δεν φαίνεται να είναι εύκολοι για ανθρώπους με σοβαρές ψυχολογικές διαταραχές/διαστροφές, όπως οι σεξουαλικοί εγκληματίες. Γι’αυτό, άλλες έννομες τάξεις, όπως η αμερικανική, προβλέπουν τον επ’αόριστο εγκλεισμό τους, μετά την έκτιση της ποινής, υπό αναγκαστική ψυχιατρική παρακολούθηση, συχνά για πολλές δεκαετίες. Για πολλούς η ελευθερία δεν έρχεται ποτέ. (Ο πιο ηλικιωμένος από αυτούς, 103 σήμερα ετών, δυσκολεύεται να παρακολουθήσει τις ψυχιατρικές συνεδρίες λόγω προβλημάτων μνήμης και ακοής…) Στη Βιρτζίνια το πολιτειακό κοινοβούλιο συζήτησε πρόταση για εθελοντικό ευνουχισμό ως εναλλακτική λύση στην ατέλειωτη κράτηση, όταν ένας από τους εγκλείστους αυτοακρωτηριάστηκε για να «εκβιάσει» την απελευθέρωσή του.
Ο νέος νόμος περιλαμβάνει και αυτός παρόμοια πρόβλεψη για «ψυχογενετήσια θεραπεία». Η κεντρική του, όμως, «καινοτομία» είναι η επίσημη διαπόμπευση των κατηγορουμένων. Είναι αναγκαία η καταδίκη στο δημόσιο λυντσάρισμα των ταμπλόιντ πριν από την ετυμηγορία του φυσικού δικαστή; Και μήπως θα πρέπει μετά να υποδεχθούμε, ως αποτελεσματικότερο μέσο, τον εθελοντικό (ή γιατί όχι, και τον αναγκαστικό) ευνουχισμό των «τεράτων της διπλανής πόρτας»; Κατά το νόμο, «η δημοσιοποίηση αποσκοπεί στην προστασία του κοινωνικού συνόλου, των ανηλίκων, των ευάλωτων ή ανίσχυρων πληθυσμιακών ομάδων".
Φαίνεται παράδοξο, αλλά αυτός που ενισχύεται, τελικά, δεν είναι η κοινωνία αλλά η κρατική εξουσία. Να γιατί: Από το διαφωτισμό και εδώ, ο νομικός μας πολιτισμός διαμορφώθηκε από τη θέσπιση φραγμών στην εξουσία των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους, είτε πρόκειται για δικαστικές εγγυήσεις, όπως το τεκμήριο αθωότητας και η μυστικότητα της ποινικής προδικασίας, είτε για εγγυήσεις ασφάλειας του προσώπου, όπως η απαγόρευση των βασανιστηρίων, της αυθαίρετης κράτησης και κάθε συμπεριφοράς αντίθετης στην ανθρώπινη αξία, ακόμη και για «καλό σκοπό». Διατάξεις όπως αυτή που συζητάμε, αναστρέφουν αυτήν την πορεία, πίσω προς το Μεσαίωνα. Οι υποτιθέμενες καλές προθέσεις για προστασία της κοινωνίας στρώνουν τον δρόμο για το Γκουντανάμο. Και αν αυτό σας φαίνεται υπερβολή, είναι γιατί δεν ξέρετε ότι ο ίδιος περιβόητος νόμος είναι που, αντισυνταγματικά και αντίθετα στην Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, επέβαλε την καθολική παρακολούθηση του δημόσιου χώρου των συγκεντρώσεων και των διαδηλωτών, μέσω των καμερών του αμαρτωλού συστήματος C4I. Θα πρέπει να το περιμέναμε: όταν οι εγγυήσεις του Συντάγματος αναιρούνται για τους “ugly citizens” και οι υπόλοιποι δεν αντιδρούμε, αναπόφευκτα θα έρθει και η σειρά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου