25/8/08

Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΗΠΑ
Κώστας Χρυσόγονος
Εφημερίδα "ΕΘΝΟΣ", 25.08.2008

Ο όρος «αυτοκρατορία του κακού» (Evil Empire) χρησιμοποιήθηκε από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρίγκαν, τη δεκαετία του 1980, στο πλαίσιο της ψυχροπολεμικής ρητορικής του για να χαρακτηρίσει την τότε Σοβιετική Ένωση. Αν υπάρχει σήμερα κάποιος που να αξίζει τον παραπάνω χαρακτηρισμό, αυτός είναι το πολιτικό σύστημα των ίδιων των ΗΠΑ, όπως επιβεβαιώνει ο ρόλος του στην τελευταία κρίση του Καυκάσου. Το ισχυρότερο κράτος του κόσμου, αντί να δίνει το παράδειγμα μιας συμπεριφοράς σύμφωνης με το διεθνές δίκαιο, δρα ως διεθνής ταραχοποιός, πότε με τυχοδιωκτικές κατακτητικές περιπέτειες τύπου Ιράκ, πότε με δολοφονικούς βομβαρδισμούς αμάχων, όπως στη Σερβία το 1999, και πότε υποκινώντας τρίτους σε παιχνίδια πολέμου, όπως τώρα στον Καύκασο.
Οι ΗΠΑ ενορχήστρωσαν την άνοδο στην εξουσία, πριν από λίγα χρόνια, του σημερινού προέδρου της Γεωργίας και υποστηρίζουν παντοιοτρόπως το αυταρχικό καθεστώς του. Μεταξύ άλλων, εξόπλισαν και εκπαίδευσαν τον στρατό της Γεωργίας, ο οποίος εισέβαλε, την ημέρα της έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2008, στην αποσχισθείσα de facto πριν από 15 χρόνια επαρχία της Νότιας Οσετίας.
Ο πραγματικός σκοπός της εισβολής δεν ήταν, βέβαια, η κατάληψη της μικρής και καθεαυτής ασήμαντης, ορεινής εκείνης περιοχής, αφού πρόκειται για ρωσικό προτεκτοράτο και ο στρατιωτικός συσχετισμός μεταξύ Ρωσίας και Γεωργίας είναι συντριπτικός σε βάρος της δεύτερης. Ο πραγματικός σκοπός ήταν προφανώς να παρασυρθεί η Ρωσία, αντιτιθέμενη, στην κατοχή ολόκληρης της Γεωργίας, ώστε να απομονωθεί διεθνώς και να εμπλακεί σε έναν ατέρμονα ανταρτοπόλεμο, όπως η τέως Σοβιετική Ενωση στο Αφγανιστάν. Ωστόσο, η ρωσική ηγεσία δεν ενέδωσε στον πειρασμό και έτσι το μόνο που απομένει στον πολεμοκάπηλο πλανητάρχη και τους Ευρωπαίους υποτακτικούς του είναι να κλαυθμυρίζουν για τη (χαμένη προ πολλού) εδαφική ακεραιότητα της Γεωργίας.
Και, όμως, οι ίδιοι πριν από λίγους μήνες ολοκλήρωσαν τον εδαφικό ακρωτηριασμό της Σερβίας, αναγνωρίζοντας και επίσημα την απόσχιση του ΝΑΤΟϊκού προτεκτοράτου του Κοσόβου. Η υποκρισία αποτελεί, άλλωστε, πάγιο χαρακτηριστικό της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
Έτσι, π.χ., ενώ το υπουργείο Εξωτερικών της Υπερδύναμης συντάσσει ετήσιες εκθέσεις για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε καθεμιά από τις υπόλοιπες χώρες, οι ίδιες οι ΗΠΑ δεν έχουν επικυρώσει σειρά σημαντικών σχετικών διεθνών συμβάσεων και δεν αναγνωρίζουν τη δικαιοδοσία του Διαμερικανικού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για παραβιάσεις των Δικαιωμάτων αυτών στο εσωτερικό τους, ούτε και του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για εγκλήματα πολέμου των στρατιωτικών.
Θα ήταν ευκταίο, προκειμένου να υπάρξει ένας πιο ισορροπημένος πλανητικός συσχετισμός δυνάμεων και να ενισχυθεί έτσι η διεθνής σταθερότητα, να μετασχηματιστεί η ΕΕ τις επόμενες δεκαετίες σε ένα μικρότερο και πιο συνεκτικό μόρφωμα, και να αποκτήσει πραγματική ανεξαρτησία από τις ΗΠΑ. Διαφορετικά, η άνευ όρων πρόσδεση στο αμερικανικό άρμα θα έχει ολοένα και πιο οδυνηρές συνέπειες για τις ευρωπαϊκές χώρες μέσα σε συνθήκες εντεινόμενης, ούτως ή άλλως, κρίσης του παγκόσμιου καπιταλισμού.