15/12/08

ΕΛΠΙΔΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ
Κώστας Χρυσόγονος
Εφημερίδα "ΕΘΝΟΣ", 15.12.2008

Η έκρηξη βίας των τελευταίων ημερών, ύστερα από την ανθρωποκτονία μαθητή από αστυνομικό, αποδεικνύει την κατάσταση αποσύνθεσης στην οποία βρίσκονται το ελληνικό κράτος και το πολιτικό μας σύστημα. Σε αποσύνθεση βρίσκεται κατ αρχάς η Αστυνομία, η οποία δεν εκπαιδεύει κατάλληλα το προσωπικό της στη χρήση των όπλων, ούτε το υποβάλλει στους σχετικούς, προβλεπόμενους από τον νόμο ψυχολογικούς ελέγχους. Το να συμβεί, λοιπόν, ένα παρόμοιο περιστατικό ήταν μάλλον θέμα χρόνου. Η συνέχεια θα μπορούσε να θεωρηθεί επίσης σχεδόν αναμενόμενη, αφού επί δεκαετίες η καταστροφική δράση κουκουλοφόρων εξτρεμιστών αποτελεί σύνηθες φαινόμενο στις μεγάλες ελληνικές πόλεις, όπως σύνηθες φαινόμενο αποτελεί και η απέναντί τους αδράνεια της Αστυνομίας.
Σε αποσύνθεση και σήψη βρίσκεται όμως και το πολιτικό μας σύστημα, αφού για τη διαχρονική αυτή αδράνεια των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους τη μεγαλύτερη ευθύνη έχουν ασφαλώς οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι, δηλαδή οι εκάστοτε κυβερνήσεις. Η ανοχή που επιδεικνύουν οι τελευταίες στο παρακράτος των Εξαρχείων εναρμονίζεται προς την ανοχή τους στο παρακράτος των Ζωνιανών και προς την ανοχή τους και σε άλλες μορφές παραβατικότητας, όπως στην εκτεταμένη φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή, στην καταστρατήγηση της πολεοδομικής νομοθεσίας κ.λπ. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι κατά βάθος τόσο αδύνατο, ώστε να μην μπορεί ούτε να αγγίξει οτιδήποτε δημιουργεί έστω και την υποψία πολιτικού κόστους. Είναι άλλωστε εμφανές ότι μια κυβέρνηση η οποία επιδίδεται στη διασπάθιση του δημόσιου πλούτου, όπως αποδεικνύει η υπόθεση της Μονής Βατοπεδίου, δεν έχει ούτε το ηθικό ούτε το πολιτικό ανάστημα για να παρεμποδίσει την καταστροφή και τη λεηλασία ιδιωτικών περιουσιών από τους «αντιεξουσιαστές».
Τα χειρότερα δυστυχώς έρχονται, αφού η διεθνής οικονομική και κοινωνική κρίση μόλις έχει αρχίσει να γίνεται αισθητή στη χώρα μας. Η Ελλάδα μοιάζει με ακυβέρνητο σκάφος που βρίσκεται αντιμέτωπο με μια πρωτοφανή τρικυμία. Η εναλλαγή των δύο κομμάτων εξουσίας στην κυβέρνηση δεν αποτελεί λύση για την ακυβερνησία, αφού αυτά, έχοντας κοινή λαϊκιστική ιδεολογία και κοινή κλεπτοκρατική πρακτική, αποτελούν ουσιαστικά δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται κατά κυριολεξία για πολιτικά κόμματα, αφού αμφότερα στερούνται σαφούς και ρεαλιστικού πολιτικού προγράμματος, αλλά για οικογενειακές επιχειρήσεις πώλησης ψευδαισθήσεων δημοκρατίας στο καταναλωτικό κοινό (δηλαδή τον λαό). Όσο για τα κόμματα διαμαρτυρίας, τα οποία κινούνται στα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος, αυτά αποτελούν σε τελική ανάλυση διακοσμητικά στοιχεία στην πρόσοψη της ρηχής ελληνικής δημοκρατίας των γόνων.
Η ελπίδα, αν υπάρχει, μπορεί να προέλθει μόνο μέσα από μια συνολική ανατροπή του πολιτικού σκηνικού, με διαφορετικές πολιτικές, με διαφορετικά πρόσωπα και με βαθιές θεσμικές τομές, που θα συνοδεύεται από μια γενικότερη αλλαγή πλεύσης της ελληνικής κοινωνίας. Μια άλλη Ελλάδα θα ήταν εφικτή, αν την ήθελαν οι Έλληνες.