25/1/10

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ...
Κώστας Χρυσόγονος
Εφημερίδα "ΕΘΝΟΣ", 25.1.2010

Ο αποκλεισμός διαφόρων κομβικών σημείων στις εθνικές οδούς από διαμαρτυρόμενους αγρότες αποτελεί συνηθισμένη πρακτική από δεκαετίες, την ίδια περίπου εποχή κάθε χρόνο (δηλ. τον χειμώνα, οπότε δεν υπάρχουν γεωργικές εργασίες). Η πρακτική αυτή είναι βέβαια καταφανώς παράνομη και μάλιστα αξιόποινη (άρθρο 292 του Ποινικού Κώδικα, παρακώλυση συγκοινωνιών). Είναι επίσης αντισυνταγματική, επειδή παρεμποδίζει την οικονομική ελευθερία τρίτων προσώπων (άρθρο 5 παρ. 1 Σύντ.), ενώ δεν καλύπτεται από το δικαίωμα συνάθροισης (άρθρο 11 Σύντ.), διότι η συνάθροιση έχει εξ ορισμού παροδικό χαρακτήρα.
Το κωμικοτραγικό στοιχείο στην όλη υπόθεση είναι ότι σ’ εκείνους που διεκδικούν μ’ έναν τέτοιο ακραίο τρόπο την ικανοποίηση των αιτημάτων τους, αδιαφορώντας για τη ζημία που προκαλούν στην εθνική οικονομία, περιλαμβάνονται και πολλά στελέχη και οπαδοί των δύο μεγάλων κομμάτων. Διερωτάται λοιπόν κανείς πώς είναι δυνατόν οι αγρότες, από τη μια, να υποστηρίζουν ότι οι κυβερνητικές πολιτικές τούς οδηγούν στην εξαθλίωση και, από την άλλη, να ψηφίζουν ή και να συμμετέχουν ενεργά στα κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία και εφαρμόζουν τις πολιτικές αυτές.
Η πραγματικότητα είναι ότι η παρανομία τόσο στο συγκεκριμένο ζήτημα όσο και σε πολλά άλλα ανθεί στην Ελλάδα επειδή την υποθάλπει η ίδια η εξουσία. Οι αποκλεισμοί εθνικών οδών από τους αγρότες επαναλαμβάνεται σε ετήσια βάση, επειδή οι αυτουργοί τους όχι μόνο δεν τιμωρούνται, αλλά και ανταμείβονται, αποσπώντας διάφορες παραχωρήσεις και προνόμια από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Το ίδιο συμβαίνει όμως και με πολλές άλλες μορφές παραβατικότητας προερχόμενες από κοινωνικές ομάδες που για διάφορους λόγους βρίσκονται de facto σε θέση ισχύος και την εκμεταλλεύονται στο έπακρο, σε βάρος των δημόσιων ταμείων. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα αδυνατεί να αντιμετωπίσει τα φαινόμενα αυτά, επειδή και το ίδιο είναι δομημένο κατά παρόμοιο τρόπο, δηλ. με την «αποικιοποίηση» του δημόσιου χώρου από ιδιωτικά ή μερικά συμφέροντα, τα οποία οδηγούν στον εκφεουδαρχισμό της πολιτικής και στη λεηλασία των δημόσιων ταμείων.
Η επιδίωξη ενός κοινωνικού σχηματισμού με αυτά τα χαρακτηριστικά να ανταγωνιστεί με ίσους όρους τις μητροπολιτικές καπιταλιστικές κοινωνίες και οικονομίες της Ευρώπης, συμμετέχοντας στην ευρωζώνη, αποτελούσε μια μετανεοτερική επανέκδοση της «Μεγάλης Ιδέας». Οπως η τελική έκβαση του πρωτοτύπου ήταν η Μικρασιατική Καταστροφή, έτσι και η σημερινή μας οικονομική και δημοσιονομική περιπέτεια κινδυνεύει να έχει τραγικό τέλος, με την αδυναμία δανεισμού και τη συνακόλουθη παύση πληρωμών του ελληνικού δημοσίου και μετά ταύτα την αναγκαστική επάνοδο σε μια αναδρομικά και σωρευτικά υποτιμημένη δραχμή. Ακόμη κι αν υπάρχει χρόνος για αλλαγή πορείας, η ελληνική κοινωνία δεν φαίνεται να έχει ούτε τη δυνατότητα ούτε τη διάθεση για κάτι τέτοιο, αφού μοιάζει να θεωρεί κεκτημένο δικαίωμα το να καταναλώνει πολύ περισσότερα απ’ όσα παράγει. Η ελπίδα ότι θα μας σώσουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας έχει σήμερα τόση βάση όση είχε το 1920-22 η προσδοκία βοήθειας ή μεσολάβησης από τους ίδιους. Η ώρα της αλήθειας πλησιάζει.