Ξενοφών Κοντιάδης
Εφημερίδα "ΕΘΝΟΣ", 23.2.2010
Η πολιτική ηγεμονία του ΠΑΣΟΚ είναι σήμερα αναμφισβήτητη. Ο Γιώργος Παπανδρέου έπεισε την ελληνική κοινωνία ότι προσφέρει τη μόνη αξιόπιστη λύση για το μέλλον της χώρας. Η Νέα Δημοκρατία φαίνεται πως θα απαιτηθεί μακρύς πολιτικός χρόνος μέχρι να επιτύχει την κομματική της ανασυγκρότηση και να αρθρώσει ισχυρό αντιπολιτευτικό λόγο. Είναι προφανές ότι ούτε η ηγεσία Σαμαρά έχει ακόμη σταθεροποιηθεί ούτε η Νέα Δημοκρατία πρόκειται μεσοπρόθεσμα να αποτελέσει εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης.
Από την πλευρά της Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ διανύει μια παρατεταμένη περίοδο εσωστρέφειας, κινούμενος στα όρια της διάσπασης, ενώ το ΚΚΕ παραμένει προσκολλημένο σε μια εξωσυστημική ιδεολογική πλατφόρμα, που διασφαλίζει την κομματική του αναπαραγωγή, χωρίς όμως να επιτρέπει ανοίγματα σε ευρέα κοινωνικά στρώματα. Στον αντίποδα, ο ΛΑΟΣ ωθείται σταδιακά σε έναν πολιτικό λόγο «δεξιότερο της Δεξιάς», προκειμένου να αποτρέψει τη διαρροή ψηφοφόρων προς τη Νέα Δημοκρατία, που στη μετακαραμανλική της φυσιογνωμία τείνει να εγκαταλείψει τη ρητορεία περί μεσαίου χώρου υπέρ μιας πιο παραδοσιακής, εθνοπατριωτικής και λαϊκίστικης αντίληψης.
Όλα τα προηγούμενα συνθέτουν ένα κομματικό τοπίο εντελώς διαφορετικό από αυτό που αποτυπωνόταν μέχρι πριν από έναν περίπου χρόνο. Κι όμως, παρά την πρόσφατη, ευρύτατη εκλογική κατίσχυση του ΠΑΣΟΚ και την πλήρη εσωκομματική επικράτηση του ηγέτη του, οι πολίτες εμφανίζονται να αποδέχονται μεν τα σκληρά μέτρα, όμως δυσπιστούν ως προς την ικανότητα της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση, να αναδιοργανώσει το κράτος, να προωθήσει τις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές, να καταπολεμήσει τη διαφθορά, να ανακόψει το κύμα ανεργίας και συρρίκνωσης των εισοδημάτων. Στις έρευνες κοινής γνώμης η απελπισία και οι δυσμενείς προγνώσεις για το μέλλον υπερισχύουν, ιδίως μεταξύ των νέων, έναντι της ελπίδας και της αισιοδοξίας. Ασφαλώς για την απογοήτευση, την απελπισία ή την περαιτέρω απομάκρυνση της κοινωνίας από την πολιτική θα ήταν λάθος να κατηγορηθεί το κυβερνών κόμμα. Το ΠΑΣΟΚ δεν ευθύνεται ούτε για τη διεθνή οικονομική κρίση, ούτε για την εικόνα αποσύνθεσης του κράτους, ούτε για τα άδεια ταμεία. Ο πρωθυπουργός δεν είναι μάγος, για να μεταβάλει τους όρους του παιχνιδιού σε λίγους μήνες.
Οι καθυστερήσεις στη στελέχωση του κρατικού μηχανισμού και στην παραγωγή κυβερνητικού και νομοθετικού έργου δικαιολογούνται, σε σημαντικό βαθμό, από το αίτημα για διαφάνεια, διαβούλευση και επιδίωξη κοινωνικής συναίνεσης, που εισάγουν στη χώρα μας μια νέα, πρωτοποριακή κουλτούρα πολιτικής ηγεσίας και κυβερνητικής πράξης. Όμως, το έλλειμμα ελπίδας στην ελληνική κοινωνία διογκώνεται. Χωρίς έστω μια χαραμάδα ελπίδας, η επιβολή των αναγκαίων μέτρων σταθεροποίησης της οικονομίας δεν θα οδηγήσει παρά σε κοινωνικές εκρήξεις και πολιτική αποσταθεροποίηση. Οφείλει λοιπόν η κυβέρνηση να ανατρέψει την «ψυχολογία της κρίσης» και να αναδείξει, πειστικά, με ποιες ακριβώς παρεμβάσεις θα επιφέρει συγκεκριμένα αποτελέσματα, όχι μόνο με όρους οικονομικών αλλά ιδίως κοινωνικών δεικτών, και σε ποιο χρονικό διάστημα.
Από την πλευρά της Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ διανύει μια παρατεταμένη περίοδο εσωστρέφειας, κινούμενος στα όρια της διάσπασης, ενώ το ΚΚΕ παραμένει προσκολλημένο σε μια εξωσυστημική ιδεολογική πλατφόρμα, που διασφαλίζει την κομματική του αναπαραγωγή, χωρίς όμως να επιτρέπει ανοίγματα σε ευρέα κοινωνικά στρώματα. Στον αντίποδα, ο ΛΑΟΣ ωθείται σταδιακά σε έναν πολιτικό λόγο «δεξιότερο της Δεξιάς», προκειμένου να αποτρέψει τη διαρροή ψηφοφόρων προς τη Νέα Δημοκρατία, που στη μετακαραμανλική της φυσιογνωμία τείνει να εγκαταλείψει τη ρητορεία περί μεσαίου χώρου υπέρ μιας πιο παραδοσιακής, εθνοπατριωτικής και λαϊκίστικης αντίληψης.
Όλα τα προηγούμενα συνθέτουν ένα κομματικό τοπίο εντελώς διαφορετικό από αυτό που αποτυπωνόταν μέχρι πριν από έναν περίπου χρόνο. Κι όμως, παρά την πρόσφατη, ευρύτατη εκλογική κατίσχυση του ΠΑΣΟΚ και την πλήρη εσωκομματική επικράτηση του ηγέτη του, οι πολίτες εμφανίζονται να αποδέχονται μεν τα σκληρά μέτρα, όμως δυσπιστούν ως προς την ικανότητα της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση, να αναδιοργανώσει το κράτος, να προωθήσει τις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές, να καταπολεμήσει τη διαφθορά, να ανακόψει το κύμα ανεργίας και συρρίκνωσης των εισοδημάτων. Στις έρευνες κοινής γνώμης η απελπισία και οι δυσμενείς προγνώσεις για το μέλλον υπερισχύουν, ιδίως μεταξύ των νέων, έναντι της ελπίδας και της αισιοδοξίας. Ασφαλώς για την απογοήτευση, την απελπισία ή την περαιτέρω απομάκρυνση της κοινωνίας από την πολιτική θα ήταν λάθος να κατηγορηθεί το κυβερνών κόμμα. Το ΠΑΣΟΚ δεν ευθύνεται ούτε για τη διεθνή οικονομική κρίση, ούτε για την εικόνα αποσύνθεσης του κράτους, ούτε για τα άδεια ταμεία. Ο πρωθυπουργός δεν είναι μάγος, για να μεταβάλει τους όρους του παιχνιδιού σε λίγους μήνες.
Οι καθυστερήσεις στη στελέχωση του κρατικού μηχανισμού και στην παραγωγή κυβερνητικού και νομοθετικού έργου δικαιολογούνται, σε σημαντικό βαθμό, από το αίτημα για διαφάνεια, διαβούλευση και επιδίωξη κοινωνικής συναίνεσης, που εισάγουν στη χώρα μας μια νέα, πρωτοποριακή κουλτούρα πολιτικής ηγεσίας και κυβερνητικής πράξης. Όμως, το έλλειμμα ελπίδας στην ελληνική κοινωνία διογκώνεται. Χωρίς έστω μια χαραμάδα ελπίδας, η επιβολή των αναγκαίων μέτρων σταθεροποίησης της οικονομίας δεν θα οδηγήσει παρά σε κοινωνικές εκρήξεις και πολιτική αποσταθεροποίηση. Οφείλει λοιπόν η κυβέρνηση να ανατρέψει την «ψυχολογία της κρίσης» και να αναδείξει, πειστικά, με ποιες ακριβώς παρεμβάσεις θα επιφέρει συγκεκριμένα αποτελέσματα, όχι μόνο με όρους οικονομικών αλλά ιδίως κοινωνικών δεικτών, και σε ποιο χρονικό διάστημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου