Κώστας Χρυσόγονος
Εφημερίδα "ΕΘΝΟΣ", 13.7.2009
Η νομοθετική ρύθμιση για την περιβόητη «τακτοποίηση» των ημιυπαίθριων χώρων και των «υπογείων» είναι πια γεγονός. Ευρισκόμενη σε κατάσταση απόγνωσης για την πορεία των δημοσίων εσόδων και με το ενδεχόμενο της παύσης πληρωμών του ελληνικού Δημοσίου να πλησιάζει απειλητικά, η κυβέρνηση επιχειρεί με τον τρόπο αυτόν να βρει μια λύση απελπισίας - κάτι σαν την έξοδο του Μεσολογγίου.
Η «τακτοποίηση» είναι βέβαια ψευδεπίγραφη, αφού ακόμη και οι κυβερνητικοί «εγκέφαλοι» γνωρίζουν ότι η συνταγματική επιταγή για την προστασία του περιβάλλοντος εμποδίζει, σύμφωνα και με τη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, την εκ των υστέρων νομιμοποίηση των πολεοδομικών αυθαιρεσιών. Συνεπώς όσοι ιδιοκτήτες ακινήτων καταπιούν το δόλωμα της «τακτοποίησης», θα βρεθούν εσαεί εγκλωβισμένοι σε παγίδα, αφού μελλοντικές κυβερνήσεις και κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες θα μπορούν οποτεδήποτε να τους επιβάλουν νέες επιβαρύνσεις κάθε είδους για τα ακίνητα που θα δηλωθούν τώρα.
Πέρα από αυτό όμως, η «τακτοποίηση», όπως επιχειρείται, είναι και ανήθικη από την πλευρά του ελληνικού κράτους. Και τούτο διότι ακριβώς το κράτος είναι εκείνο που επέτρεψε και εξέθρεψε το εξαιρετικά διαδεδομένο φαινόμενο της πολεοδομικής αυθαιρεσίας στη χώρα μας. Το κράτος είναι εκείνο που θέσπισε ρυθμίσεις οι οποίες από τη φύση τους αποτελούσαν ανοικτή πρόκληση για τον κάθε κατασκευαστή να παρανομήσει ώστε να επωφεληθεί, όπως π.χ. η πρόβλεψη ημιυπαίθριων χώρων σε διαστάσεις ολόκληρων δωματίων ή ημιυπογείων σε σημαντικό ύψος πάνω από το έδαφος, ώστε να διευκολύνεται η αλλαγή χρήσης. Και το ίδιο κράτος είναι εκείνο που επί αρκετές δεκαετίες αδιαφορεί ή αδυνατεί να ελέγξει την εφαρμογή της πολεοδομικής (του) νομοθεσίας, δηλ. στην πραγματικότητα ανέχεται την παρανομία. Ακριβώς η παρατεταμένη αυτή ανοχή είχε δημιουργήσει σε όλους τους συναλλασσόμενους, κατασκευαστές και αγοραστές την πεποίθηση ότι μπορούν να καταστρατηγούν τη νομοθεσία ατιμώρητοι και είχε ωθήσει πρακτικά τις τιμές των συγκεκριμένων χώρων σε ύψη παρεμφερή με εκείνα των νόμιμα δομημένων μέτρων.
Σήμερα λοιπόν το ίδιο ανήθικο κράτος είναι εκείνο που έρχεται να απαιτήσει από τους τωρινούς ιδιοκτήτες να ξαναπληρώσουν στην Εφορία, για τη δήθεν «τακτοποίηση», τα ίδια μέτρα τα οποία είχαν πληρώσει ως να ήταν νόμιμα στους αδηφάγους εργολάβους, επειδή τους είχαν εξαναγκάσει οι οικονομικοί «νόμοι» της προσφοράς και της ζήτησης. Αν υπήρχε στοιχειώδης σοβαρότητα, θα όφειλε το κράτος να ελέγχει, να διαπιστώνει τις παρανομίες και τις αυθαιρεσίες και είτε να προχωρεί σε κατεδαφίσεις μέσα σε σύντομο χρόνο από την κατασκευή του ακινήτου, είτε στον καταλογισμό υψηλών προστίμων σε βάρος των πραγματικών υπαιτίων, δηλαδή των κατασκευαστών. Όμως η στοιχειώδης αυτή σοβαρότητα λείπει από το διεφθαρμένο, και κατ’ ουσίαν πολιτικά χρεοκοπημένο, κομματικό μας σύστημα και κατ’ επέκταση από το κομματοκρατούμενο ελληνικό κράτος. Επειδή όμως δύσκολα θα βρει αφελείς να σπεύσουν να δηλώσουν οι ίδιοι την αλλαγή χρήσης και να πληρώσουν κυριολεκτικά για το τίποτε (δηλαδή για τη μη νομιμοποίηση), οι ελπίδες του κράτους αυτού να διαφύγει από τη δημοσιονομική κατάρρευση μέσω... ημιυπαίθριου μάλλον θα αποδειχθούν φρούδες.
Η «τακτοποίηση» είναι βέβαια ψευδεπίγραφη, αφού ακόμη και οι κυβερνητικοί «εγκέφαλοι» γνωρίζουν ότι η συνταγματική επιταγή για την προστασία του περιβάλλοντος εμποδίζει, σύμφωνα και με τη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, την εκ των υστέρων νομιμοποίηση των πολεοδομικών αυθαιρεσιών. Συνεπώς όσοι ιδιοκτήτες ακινήτων καταπιούν το δόλωμα της «τακτοποίησης», θα βρεθούν εσαεί εγκλωβισμένοι σε παγίδα, αφού μελλοντικές κυβερνήσεις και κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες θα μπορούν οποτεδήποτε να τους επιβάλουν νέες επιβαρύνσεις κάθε είδους για τα ακίνητα που θα δηλωθούν τώρα.
Πέρα από αυτό όμως, η «τακτοποίηση», όπως επιχειρείται, είναι και ανήθικη από την πλευρά του ελληνικού κράτους. Και τούτο διότι ακριβώς το κράτος είναι εκείνο που επέτρεψε και εξέθρεψε το εξαιρετικά διαδεδομένο φαινόμενο της πολεοδομικής αυθαιρεσίας στη χώρα μας. Το κράτος είναι εκείνο που θέσπισε ρυθμίσεις οι οποίες από τη φύση τους αποτελούσαν ανοικτή πρόκληση για τον κάθε κατασκευαστή να παρανομήσει ώστε να επωφεληθεί, όπως π.χ. η πρόβλεψη ημιυπαίθριων χώρων σε διαστάσεις ολόκληρων δωματίων ή ημιυπογείων σε σημαντικό ύψος πάνω από το έδαφος, ώστε να διευκολύνεται η αλλαγή χρήσης. Και το ίδιο κράτος είναι εκείνο που επί αρκετές δεκαετίες αδιαφορεί ή αδυνατεί να ελέγξει την εφαρμογή της πολεοδομικής (του) νομοθεσίας, δηλ. στην πραγματικότητα ανέχεται την παρανομία. Ακριβώς η παρατεταμένη αυτή ανοχή είχε δημιουργήσει σε όλους τους συναλλασσόμενους, κατασκευαστές και αγοραστές την πεποίθηση ότι μπορούν να καταστρατηγούν τη νομοθεσία ατιμώρητοι και είχε ωθήσει πρακτικά τις τιμές των συγκεκριμένων χώρων σε ύψη παρεμφερή με εκείνα των νόμιμα δομημένων μέτρων.
Σήμερα λοιπόν το ίδιο ανήθικο κράτος είναι εκείνο που έρχεται να απαιτήσει από τους τωρινούς ιδιοκτήτες να ξαναπληρώσουν στην Εφορία, για τη δήθεν «τακτοποίηση», τα ίδια μέτρα τα οποία είχαν πληρώσει ως να ήταν νόμιμα στους αδηφάγους εργολάβους, επειδή τους είχαν εξαναγκάσει οι οικονομικοί «νόμοι» της προσφοράς και της ζήτησης. Αν υπήρχε στοιχειώδης σοβαρότητα, θα όφειλε το κράτος να ελέγχει, να διαπιστώνει τις παρανομίες και τις αυθαιρεσίες και είτε να προχωρεί σε κατεδαφίσεις μέσα σε σύντομο χρόνο από την κατασκευή του ακινήτου, είτε στον καταλογισμό υψηλών προστίμων σε βάρος των πραγματικών υπαιτίων, δηλαδή των κατασκευαστών. Όμως η στοιχειώδης αυτή σοβαρότητα λείπει από το διεφθαρμένο, και κατ’ ουσίαν πολιτικά χρεοκοπημένο, κομματικό μας σύστημα και κατ’ επέκταση από το κομματοκρατούμενο ελληνικό κράτος. Επειδή όμως δύσκολα θα βρει αφελείς να σπεύσουν να δηλώσουν οι ίδιοι την αλλαγή χρήσης και να πληρώσουν κυριολεκτικά για το τίποτε (δηλαδή για τη μη νομιμοποίηση), οι ελπίδες του κράτους αυτού να διαφύγει από τη δημοσιονομική κατάρρευση μέσω... ημιυπαίθριου μάλλον θα αποδειχθούν φρούδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου