ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΜΟΝΟ ΜΕ ΑΝΑΤΡΟΠΗ
Κώστας Χρυσόγονος
Εφημερίδα "ΕΘΝΟΣ", 18.5.2009

Οι επερχόμενες ευρωεκλογές έχουν οξύνει τις τελευταίες εβδομάδες τη συνηθισμένη -όσο και ανούσια- κομματική αντιπαράθεση, καθώς τα κόμματα επιχειρούν να συσπειρώσουν τους πελάτες-οπαδούς τους, για να επιτύχουν το καλύτερο δυνατό εκλογικό αποτέλεσμα. Αν επιχειρήσει ωστόσο κανείς μια κάπως βαθύτερη εξέταση του πράγματος, μπορεί εύκολα να διαπιστώσει ότι δεν πρόκειται για δημοκρατική εκλογική διαδικασία, όπως ίσως φαίνεται εκ πρώτης όψεως, αλλά για αναπαράσταση τέτοιας διαδικασίας, δηλαδή για (κακοπαιγμένη) θεατρική παράσταση.

Κατ’ αρχάς δεν πρόκειται για δημοκρατική διαδικασία, αφού, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, οι «λίστες» των υποψήφιων ευρωβουλευτών και η σειρά εκλογιμότητας καθορίσθηκαν κατά την ανέλεγκτη βούληση των ηγεσιών των κομμάτων. Ιδίως σε ό,τι αφορά τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, που θα εκλέξουν ασφαλώς και τους περισσότερους ευρωβουλευτές, πρόκειται ουσιαστικά για απευθείας ανάθεση αξιώματος από τον κληρονομικό ηγεμόνα του κόμματος στους εκλεκτούς του, κατ’ αναλογία π.χ. της απονομής τίτλων ευγενείας από τη βασίλισσα της Αγγλίας. Το αναμενόμενο αντάλλαγμα βέβαια είναι η αφοσίωση και η υποταγή τους σ' αυτόν που τους έχρισε. Εξυπακούεται ότι όχι μόνο για τα πρόσωπα, αλλά ούτε και για κανένα ζήτημα πολιτικής, ευρωπαϊκής ή άλλης, υπήρξε οποιοσδήποτε σοβαρός διάλογος σε κάποιο συλλογικό όργανο των κομμάτων αυτών. Στην πραγματικότητα άλλωστε τα κομματικά όργανα είναι διακοσμητικού χαρακτήρα και ο βασικός τους ρόλος συνίσταται στο να χειροκροτούν τους ανωτέρω κληρονομικούς ηγεμόνες στις θεατρικές εμφανίσεις τους. Ούτε και σοβαρή εκλογική διαδικασία είναι όμως οι «ευρωεκλογές», επειδή οι αρμοδιότητες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο όλο θεσμικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι άκρως περιορισμένες. Γι’ αυτό άλλωστε τα ευρωπαϊκά θέματα θίγονται ελάχιστα ή καθόλου στην προεκλογική εκστρατεία των κομμάτων, αφού (εύλογα) δεν συγκινούν τους ψηφοφόρους. Οι «ευρωεκλογές» είναι στην πραγματικότητα μια πανάκριβη δημοσκόπηση για τα εθνικά πολιτικά δρώμενα, όπου το «δείγμα», αντί για 1.000 ή 2.000 άτομα, όπως στις λοιπές δημοσκοπήσεις, είναι μερικά εκατομμύρια εκλογέων.

Τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, τόσο τα βραχυπρόθεσμα (οικονομική κρίση, κίνδυνος δημοσιονομικής κατάρρευσης, υγεία, παιδεία, εθνικά θέματα), όσο και τα μακροπρόθεσμα (δημογραφικό, περιβαλλοντικό, πολιτισμικό), θα υπάρχουν αναλλοίωτα την επαύριον όχι μόνο των ευρωεκλογών, αλλά και των μελλοντικών εθνικών εκλογών. Το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα όχι μόνο αδυνατεί, αλλά και δεν ενδιαφέρεται να τα αντιμετωπίσει. Το ζητούμενο για τα κόμματα εξουσίας είναι η εξουσία ως αυτοσκοπός (ή έστω ως μέσο για την επίτευξη προσωπικών ή οικογενειακών-δυναστικών σκοπών) και για τα κόμματα διαμαρτυρίας η διαμαρτυρία ως αυτοσκοπός (γι’ αυτό και αρνούνται εκ των προτέρων κάθε σκέψη για συνεργασία, που θα νόθευε την ιδεολογική τους «καθαρότητα»). Μια καλύτερη προοπτική για τη χώρα θα μπορούσε να προέλθει μόνο μέσα από μια συνολική ανατροπή, όπως εκείνη η οποία συνέβη πριν από ακριβώς εκατό χρόνια με την επανάσταση στου Γουδή και την έλευση του Ελευθερίου Βενιζέλου.